Babiogórcy zamieszkują obszar położony między Babią Górą a rzeką Skawą po Suchą i Maków oraz po obu stronach Policy, krótko mówiąc – zamieszkują północne stoki Babiej Góry. Najsilniejszymi ośrodkami kultury Babiogórców są: Sidzina i Zawoja, gdzie mieszczą się, odpowiednio oddział i ognisko ZP. Kolejne ognisko na granicy Babiogórców, Kliszczaków, górali żywieckich i Lachów działa w Śleszowicach. Oddział ZP działa również w Makowie Podhalańskim. Babiogórcy zamieszkiwali następujące wsie: Zawoję, Skawicę, Białkę, Grzechynię, Juszczyn i górną Sidzinę.
Na początku XX wieku ulegli silnym wpływom krakowskim (wraz z rozwojem turystyki na tym obszarze) oraz podhalańskim. Ich strój ludowy został całkowicie zapomniany. Dopiero niedawno staraniem Stowarzyszenia Gmin Babiogórskich odtworzono tradycyjne ubrania. Ich głównym zajęciem było pasterstwo, którego tradycje przyniesione zostały tutaj przez Wołochów.
Charakterystyczną cechą gwary północnej części obszaru Babiogórców i północno–zachodniej – Kliszczaków, jest analogiczne do Orawiaków przejście końcowego –ą w –o (odnosowienie), co zresztą jest świadectwem zasiedlenia Orawy w dużym stopniu z dorzecza środkowej i nawet dolnej Skawy. Z innych charakterystycznych cech gwarowych, u Babiogórców w pełni rozwinięte jest przejście –ch w –k.
Opracował: Julian Kowalczyk
