o uznanie pasterstwa jako formy sezonowego, wspólnotowego wypasu owiec i nadanie Gospodarstwu Pasterskiemu statusu podmiotu beneficjenta pomocy PROW lub innej w ramach programu odbudowy owczarstwa z możliwością uzyskania numeru sezonowej siedziby stada wspólnotowego

Brak systemowych rozwiązań w tym zakresie doprowadzi do całkowitego zaniechania gospodarki rolnej w górach na obszarach o rozdrobnionej strukturze agrarnej. Upadek pasterstwa skutkować będzie drastycznym obniżeniem dochodowości gospodarstw, utraty bioróżnorodności przyrodniczej, degradacją hal i zanikiem wielowiekowej kultury, która kształtowała życie górali przez wiele pokoleń.

Pasterstwo to fundament kultury góralskiej i ważny czynnik budowy i utrzymania społecznych więzi w terenach górskich.

GOSPODARSTWO PASTERSKIE

To funkcjonująca grupa pasterska,prowadząca sezonowy wypas wspólnotowy, beneficjent pomocy PROW lub innej, funkcjonująca na obszarze górskim /powyżej 500 m. n.p.m./ lub obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania.

Koncepcja rozwoju pasterstwa w oparciu o struktury organizacyjne sezonowego gospodarstwa pasterskiego tzw. „sałaszu”, czyli grupy pasterskiej została przyjęta na spotkaniach z rolnikami – hodowcami owiec na obszarze Karpat i poparta opracowaniem w ramach projektu Karpaty Łączą – programu pasterskiego wraz z bazą potencjału, i wymaga określenia prawnych mechanizmów wspierających wspólne gospodarowanie w regionach górskich wraz z rozwiązaniami zasad udziału na rynku produktów tradycyjnych – w tym podjęcia działań zmierzających do uznania grupy pasterskiej za beneficjenta pomocy w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich.

Podstawowe cechy Gospodarstwa Pasterskiego przyjęte z spotkaniach z hodowcami owiec:

gospodarstwo oparte na wspólnym zagospodarowaniu łąk i pastwisk na terenach powyżej 500 m n.p.m. lub innych o niekorzystnych warunkach gospodarowania

objęcie wspólnym wypasem min. 60 ha ziemi należącej do wielu właścicieli,

prowadzenie sezonowego – wspólnego wypasu zwierząt od minimum 5 hodowców, (stado podstawowe to 300 szt. dojnych matek)

prowadzenie wypasu przez osobę posiadającą aktualne szkolenia w zakresie zawodu: baca, juhas,

posiadanie certyfikatu produktu tradycyjnego i gospodarowanie zgodne z założeniami zrównoważonego rozwoju i podniesienie dopłat do owiec w górach,

przynależność do stowarzyszenia lokalnego, związku lub spółdzielni statutowo związanych z rodzajem działalności.